Przedszkole Miejskie nr2

Artykuły i publikacje

Dziecko z nadpobudliwością ruchową ADHD

U dzieci, które uczęszczają do przedszkola można zaobserwować różnorodne zachowania. Dzieci z ADHD zachowują się inaczej niż jego rówieśnicy. Pierwszymi objawami, jakie mogą wskazywać na to zaburzenie są:

Dziecko ma trudności z dostosowaniem się do zasad obowiązujących w grupie,
Nie potrafi skupić się na proponowanych zabawach i albo nie chce w nich uczestniczyć, albo bardzo szybko rezygnuje i zaczyna robić zupełnie coś innego niż pozostałe dzieci,
Jego aktywność sprowadza się często do bezładnego biegania po Sali, brania różnych zabawek i natychmiastowego ich porzucania,
Zdaje się słyszeć, co się do niego mówi, nie wykonuje poleceń kierowanych do całej grupy,
Wymaga wzmożonej czujności i uwagi ze strony dorosłych, gdyż wchodzi w konflikty z innymi dziećmi,
Szybko się złości,
Zaburzenia koncentracji,
Duża impulsywność,
Nie chce wracać z ogrodu, nie lubi leżakować, nawet położenie się na dywanie na krótki odpoczynek sprawia mu trudność; nie potrafi leżeć spokojnie.
Wierci się, zaczepia inne dzieci.

Początkowo trudności z zachowaniem tłumaczymy trudnościami okresu adaptacyjnego, kłopotami z rozstaniem z rodzicami. Czas mija i większość dzieci przyzwyczaja się do rytmu przedszkolnego dnia. Dzieci zaczynają się dostosowywać do reguł panujących w grupie, a to jedno dziecko ma nadal trudności. Przedszkole niewiele wie o dziecku, które rozpoczyna edukację przedszkolną. Dotyczy to zwłaszcza dzieci nadpobudliwych. Rodzice rzadko zdają sobie sprawę z realnych trudności dziecka. Nadmierną ruchliwość przypisują żywemu temperamentowi, a impulsywność i trudności nawet z krótkotrwałym zajęciem się spokojną zabawą – tłumaczą niedojrzałością dziecka.
Rodzice liczą na to, że w przedszkolu dziecko się zmieni, ustatkuje, nauczy się przestrzegania reguł i zasad. Często nauczyciel obserwuje u dziecka zachowania, które są zgodne z objawami ADHD, natomiast rodzic mówi, że w domu takich objawów nie ma. Objawy u dziecka mogą być mniej widoczne dla rodzica, gdyż: rodzic ma tylko jedno dziecko i nie ma skali porównawczej (nie wie, jak zazwyczaj zachowują się dzieci w danym wieku). Zazwyczaj dziecko jest nadruchliwe od urodzenia, więc rodzice przyzwyczaili się do takich zachowań i uważają je za normę. Dziecko w domu może być narażone na mniej bodźców niż w przedszkolu.
ADHD nie jest chorobą w naszym potocznym rozumieniu, to znaczy nie ma na nią jednego sprawdzonego lekarstwa, aby stan dziecka wrócił do tzw. normy.
ADHD nie jest także opóźnieniem rozwojowym ani upośledzeniem umysłowym. Dzieci z ADHD bardzo często mają wysokie możliwości intelektualne, których niestety nie wykorzystują w pełni. Zachowują się czasami jak dzieci dużo młodsze, co sprawia wrażenie niedojrzałości.
ADHD nie jest także skutkiem złego wychowania.
ADHD jest zaburzeniem rozwojowym mającym charakterystyczne objawy i wymagającym odpowiedniego traktowania. Już na początku potrzebna jest współpraca z lekarzem psychiatrą, psychologa, pedagoga, nauczyciela i przede wszystkim rodziców.

Wszystkie objawy związane z ADHD powinny się utrzymywać dłużej niż 6 miesięcy i zaistnieć przed 6 rokiem życia, występować w kilku środowiskach, w których przebywa dziecko ( w domu, w przedszkolu, u cioci na imieninach, na podwórku).
Ile dzieci – tyle obrazów nadpobudliwości. Trudno szukać dzieci, u których ADHD przebiegałoby jednakowo.
Jak więc wspierać dziecko?

Dostosować środowisko do możliwości dziecka, stwarzać sytuacje dydaktyczne mające na celu nauczenie dziecka radzenia sobie z objawami nadpobudliwości oraz tak aranżować proces uczenia się – nauczania, aby uczenie się było dla dziecka atrakcyjne.
Nie odbierać zachowań dziecka jako skierowanych przeciwko sobie, co pozwoli na adekwatne reagowanie na trudne sytuacje. Spokojny rodzic, nauczyciel potrafi dokonywać lepszych obserwacji, potrafi skuteczniej oddziaływać na dziecko, bo jest w stanie zobaczyć dziecko i jego potrzeby.
Systematyczna praca nad zwiększeniem zdolności dziecka w radzeniu sobie z objawami nadpobudliwości, w budowaniu relacji społecznych oraz braniu udziału w zajęciach grupowych.

Praca z dzieckiem ADHD wymaga dużego wysiłku, ale przynosi satysfakcję. Pomoc udzielona odpowiednio wcześnie zarówno dziecku, jak i jego rodzinie skutkuje tym, że objawy nadpobudliwości znacząco się zmniejszają, a dziecko może realizować w dalszych latach nauki swój potencjał intelektualny i emocjonalny.

PROŚBY DZIECKA NADPOBUDLIWEGO DO RODZICA:

Pomóż mi skupić się na jednej czynności.
Pomóż mi zaplanować moje działania. Czasami planuj za mnie lub ze mną.
W miarę możliwości uprzedzaj mnie o mających nastąpić zmianach w rytmie dnia, gdy wiem, co się zdarzy, czuję się bezpiecznie i jestem spokojniejszy.
Poczekaj na mnie, pozwól mi się zastanowić, gdy wyrywasz mnie do odpowiedzi, mówię pierwsze słowo, które przychodzi mi do głowy.
Pokaż mi wyjście z tej sytuacji, gdy sam go nie potrafię znaleźć.
Gdy coś dobrze zrobię, powiedz mi o tym od razu.
Dawaj mi tylko jedno polecenie naraz, gdy słyszę drugie polecenie, zapominam o pierwszym.
Dawaj mi małe zadania do wykonania, a większe dziel na małe kawałki, kiedy cel jest za daleko, gubię się i przestaję go widzieć.
Chwal mnie, choćby 7 razy dziennie, bardzo tego potrzebuję.
Okazuj mi, że mnie kochasz, bardzo tego potrzebuję.
Gdy do mnie mówisz, sprawdź, czy na Ciebie patrzę, czy Cię słucham i czy zrozumiałam, czego ode mnie oczekujesz.
Mów jasno i wyraźnie, wtedy lepiej rozumiem.
Kiedy popełnię błąd, zwróć mi uwagę na osobności, wtedy łatwiej mi przyjąć to, co mówisz.
Nie bój się stanowczości, mimo że czasem pokazuję, że jest mi z nią źle, to jednak bardzo jej potrzebuję. Gdy jesteś stanowczy, wtedy czuję Twoją siłę i wiem, że mogę na Ciebie liczyć.
Daj mi odczuć konsekwencje moich poczynań, chociaż nie zawsze będzie to dla mnie miłe.

PAMIĘTAJ! ZAWSZE CIĘ KOCHAM! NAWET WTEDY, GDY POSTEPUJĘ NIE TAK, JAK BYŚ CHCIAŁ.

TWOJE DZIECKO

Opracowanie artykułu na podstawie książki B. Chrzanowskiej – Pietraszuk ,,Emocje. Dziecko z nadpobudliwością ruchową (ADHD)”

D. Stadnik - Burakowska

O NAS

DLA RODZICÓW

KONTAKT

Artykuły i publikacje

Dziecko z nadpobudliwością ruchową ADHD